|
ΣΤΑΛΘΗΚΕ ΣΤΟ E-MAIL ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΜΑΣ
(Γράφτηκε από μαθήτρια πρώτης Λυκείου)
ΘΕΜΑ:" Η χώρα μου, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης"
Χώρα μου είναι η Ελλάδα.
Είναι μια Αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους, που ανήκει σε μια Ένωση που δεν είναι και πολύ ενωμένη, και ονομάζεται Ευρωπαϊκή.
Ούτε οι πολίτες της χώρας μου είναι ενωμένοι.
Ίσως αυτό, να είναι και το μοναδικό κοινό σημείο της χώρας μου με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Της EUROPEAN union.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, την ονομασία της σε μας την χρωστάει.
Οι συμπολίτες μου λένε, ότι όταν εμείς δημιουργούσαμε Παρθενώνες, οι υπόλοιποι λαοί-μέλη της Ένωσης, ήταν πάνω στα δέντρα και έβοσκαν βελανίδια, αμύγδαλα και καρύδια με μέλι.
Εμείς λένε, είμαστε οι δημιουργοί του υψηλότερου πολιτισμού.
Και έτσι έχουμε κάθε δικαίωμα να γίνουμε και οι δημιουργοί του κατώτερου.
Και πάνω σε αυτό δουλεύουμε το τελευταίο διάστημα, με μεγάλη συνέπεια και επιμονή.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στην αυτοκαταστροφή είμαστε συνεπείς, αλλά στην δημιουργία, όχι.
Μάλλον κάναμε πολλά πράγματα στο παρελθόν και βαρεθήκαμε.
Ή επειδή είμαστε βαθιά ψαγμένοι άνθρωποι, θέλουμε να δούμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος.
Ποιος ξέρει.
EUROPE λοιπόν, είναι η αγγλική ονομασία της Ελληνικής λέξης: Ευρώπη.
Δεν κατοχυρώσαμε όμως το copyright της ονομασίας, και έτσι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε κανένα ποσό ως αποζημίωση.
Σύμφωνα με την μυθολογία, η Ευρώπη ήταν μια πανέμορφη κοπέλα που την είχε βάλει στο μάτι ο Δίας, που ήταν ως γνωστόν πολύ ερωτύλος.
Για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε κάτασπρο ταύρο.
Τον είδε η Ευρώπη, τον χάιδεψε λίγο, και αφού σιγουρεύτηκε ότι είναι ήρεμος, κάθισε στην ράχη του.
Αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος της.
Ο Δίας άρχισε να τρέχει σαν τρελός, μέχρι που έφτασε στην Κρήτη και εκεί την έκανε μητέρα τριών παιδιών.
Κοινώς την γάμησε.
Δεν ξέρω γιατί η Ένωση ένοιωσε μια ταύτιση με την Ευρώπη, που την πάτησε έτσι, και διάλεξε αυτό το όνομα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι τώρα, είναι σαν να παίζει εκείνη τον ρόλο του Δία, και εμείς παίζουμε τον ρόλο της Ευρώπης.
Κοινώς την γαμήσαμε.
Είναι λίγο μυστήρια, μεταξύ μας, αυτή η Ένωση.
Στην αρχή μας είπε να γίνουμε φίλοι.
Εμείς σαν καλοί άνθρωποι αμέσως γίναμε φίλοι μαζί της.
Μετά μας έδινε λεφτά με το τσουβάλι και μεις φυσικά τα παίρναμε.
Μάλλον νομίζαμε ότι ήταν δώρα φιλίας.
Τα ξοδέψαμε απλόχερα στα μπουζούκια, γιατί είμαστε άνθρωποι του γλεντιού.
Αγοράσαμε ωραία τζιπ που τα βάφαμε με σπρέι λάσπης, ώστε να φαίνεται ότι είμαστε φυσιολάτρες.
Φτιάξαμε ωραία σπίτια-τούρτες, όλα βαμμένα σε αποχρώσεις σομόν.
Κάναμε ταξίδια για να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας κάνοντας shopping.
Περάσαμε πολύ ωραία.
Η Ένωση τα δώρα αυτά, τα ονόμαζε "Προγράμματα" και "Επιδοτήσεις" και έλεγε ότι έπρεπε να τα χρησιμοποιήσουμε για την ανάπτυξη της χώρα μας.
Η Ένωση θεωρούσε ανάπτυξη, το να εξαφανίσουμε όλη την γεωργική μας παραγωγή και στην θέση της να φυτέψουμε βαμβάκι.
Αυτό ήταν κάτι που μας δημιούργησε μια σύγχυση, γιατί μέχρι τότε νομίζαμε ότι ανάπτυξη είναι να τονώνεις την εγχώρια παραγωγή και όχι να την εξαφανίζεις.
Έτσι θεωρήσαμε ότι μας έκανε πλάκα όταν μιλούσε για ανάπτυξη και δεν παίρναμε τον όρο στα σοβαρά.
'Ο,τι μας ζητούσε η Ένωση, εμείς το κάναμε. Ή κάναμε ότι το κάνουμε.
Μας έδωσε "Επιδοτήσεις" για να σπάμε τα αλιευτικά μας καΐκια.
Πράγμα που επίσης κάναμε με μεγάλη χαρά, μιας και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, από το να σπας κάτι όταν έχεις τα νεύρα σου.
Και μεις πάντα ήμασταν νευρικοί άνθρωποι.
Μας έβαλαν να υπογράψουμε συμβάσεις, ότι δεν θα κατασκευάζουμε εμπορικά πλοία στα ναυπηγεία μας και άλλα πολλά που τα έχω ακούσει αλλά δεν τα θυμάμαι πια, μιας και γω, όπως και όλοι οι κάτοικοι της χώρας μου, πάσχουμε από μια αρρώστια που ονομάζεται¨"Επιλεκτικό Αλτσχάιμερ".
Στην χώρα μου, πάσχουμε και από μια άλλη αρρώστια.
Ένα μεγάλο ποσοστό από εμάς, και σχεδόν όλοι όσοι αποφασίζουν για εμάς,
αυτοί δηλαδή που κατέχουν τα αξιώματα, έχουν προσβληθεί από τον ιό της "Διαφθοράς".
Γι αυτό και γω πιστεύω ότι είμαστε Αφρικανική χώρα.
Γιατί αυτή την αρρώστια την συναντάς σχεδόν πάντα σε Αφρικανικά κράτη, με διεφθαρμένες κυβερνήσεις, που δεν δίνουνε μία αν ο λαός τους πεινά,
αρκεί αυτοί και οι φίλοι τους να περνάνε καλά.
Που και που λοιπόν, όχι συχνά, εμφανιζόντουσαν οι φίλοι μας από την Ένωση και ρωτάγανε: "Πως πάει, είστε καλά; Κάνατε κάνα έργο ανάπτυξης;"
Για αυτό και μεις κάναμε κάποια έργα, πρώτα για τα μάτια του κόσμου και ύστερα επειδή η αλήθεια είναι ότι είχαμε και κάποιες ανάγκες, που δεν μπορούσε να τις χρηματοδοτήσει η χώρα μας, γιατί ήταν απασχολημένη στο να παίζει τα χρήματα του κράτους στο χρηματιστήριο, που τότε γνώριζε μεγάλη άνθηση.
Εμείς σε ότι μας έλεγε η Ένωση, πάντα λέγαμε ναι.
Γιατί όπως σας είπα, είμαστε καλοί άνθρωποι και χατήρι δεν χαλάμε κανενός, πόσο μάλλον των φίλων μας.
Όμως τα δώρα της Ένωσης,αυτές οι¨"Επιδοτήσεις-Προγράμματα" δεν πήγαιναν σε όλους.
Κάποιους φαίνεται δεν τους γουστάρανε και δεν τους θεωρούσαν φίλους τους.
Πηγαίνανε μόνο σε αυτούς που είχαν τις "άκρες", το "βύσμα", τα σωστά κονέ, που λέμε στην χώρα μου.
Γιατί δεν τα έδωσε απλόχερα σε όλους, αλλά τα εμπιστεύτηκε σε κάποιους από τους κατοίκους, που αν και δεν ήταν δικά τους και υπήρχαν πολλά δώρα για όλους, εκείνοι κρατούσαν την πρόσβαση σε αυτά επτασφράγιστο μυστικό.
Γιατί έτσι λειτουργούν οι κάτοικοι της χώρας μου.
Αξιοκρατικά και δίκαια.
Η αγαπημένη τους παροιμία είναι: "Αν έχεις άκρες διάβαινε και ριζικό περπάτει"
Για έναν περίεργο λόγο, αυτοί που όντως θέλανε να δημιουργήσουν κάτι,
να κάνουν πραγματική ανάπτυξη δηλαδή, ποτέ δεν μπορούσαν να μάθουν πως μπορούνε να πάρουνε και κείνοι, λίγα από τα δώρα.
Αυτοί που ξέρανε πως μπορούσες να τα πάρεις, δεν το μαρτυρούσαν.
Τα επόμενα χρόνια κάποιοι από αυτούς γίνανε λίγο μαρτυριάρηδες, αλλά και πάλι για να μαρτυρήσουν, θέλανε να τους δώσεις κάποιο ποσοστό από τα δώρα.
Στην χώρα μου αυτό το ονομάζουμε "λάδωμα" και αν θέλεις να κάνεις κάτι,οτιδήποτε, κάποιον πρέπει πάντα να "λαδώσεις".
Δεν γνωρίζω από που προήλθε αυτός ο όρος.
Μάλλον έχει να κάνει με το ότι στην χώρα μου όλα είναι σκουριασμένα και δεν λειτουργούν καλά και χρειάζονται λάδωμα.
Πολλοί από τους κάτοικους της χώρας μου, αισθάνονται και οι ίδιοι σκουριασμένοι.
Έτσι ανέμελα κυλούσε ο καιρός και μεις ήμασταν τάτσι μίτσι κότσι με τους καλύτερους μας φίλους την Ένωση, που έδειχναν πολύ να μας αγαπάνε.
Εμείς μεταξύ μας, δεν τους πολυγουστάραμε ποτέ, αλλά αφού μας ξηγιόντουσαν τόσο καλά, κάναμε ότι τους συμπαθούμε.
Εμείς στην χώρα μου, δεν γουστάρουμε κανέναν. Ούτε και μεταξύ μας γουσταριζόμαστε.
Τον μόνο που γουστάρουμε, είναι ο καθένας τον εαυτό του.
Δώρα υπήρχαν που λέτε και θα υπήρχαν για πολλά χρόνια ακόμα, μέχρι το 2013 σίγουρα, οπότε δεν νοιώθαμε ανησυχία καμιά.
Στους κατοίκους της χώρας μου το 2013 έμοιαζε και ακόμα μοιάζει, πολύ μακρινό.
Είμαστε άνθρωποι του τώρα.
Αύριο... ποιος ζει, ποιος πεθαίνει.
Οι κάτοικοι της χώρας μου, τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να πεθάνουν.
Γιατί η καλή μας φίλη η Ένωση, έπαθε στην συνέχεια μια μετάλλαξη.
Έγινε κάτι σαν τον "Τζέκιλ και Χάιντ".
Η ιστορία είναι πολύ μπερδεμένη, αλλά θα σας την περιγράψω εν συντομία.
Εκεί που όλα πηγαίνανε ρολόι, παίρναμε δώρα από την Ένωση, δάνεια απλόχερα για ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου, ακόμα και για να πας διακοπές στην Μύκονο, εκεί που οι τράπεζες σε έπαιρναν τηλέφωνο μες στο μεσημέρι και σου λέγανε: " Θέλετε μια πιστωτική κάρτα ;" εσύ έλεγες "Ναι" και την επόμενη μέρα την είχες στο πορτοφόλι σου, εκεί που όλα ήταν τζάμι, κάτι παλιάνθρωποι από την άλλη πλευρά του κόσμου, δημιούργησαν την "Κρίση".
Η "Κρίση" ήρθε από την Αμερική.
Εμείς αυτή την Ένωση, την Αμερικανική, δεν την γουστάραμε καθόλου, ποτέ, και κατά βάθος χαρήκαμε.
"Καλά να πάθουν" σκεφτόμασταν.
"Έτσι, να πάθουν "Κρίση", να καταρρεύσουν, για να μάθουν".
Δεν ξέραμε τότε ότι αυτή η "Κρίση" είναι μια νέα μολυσματική ασθένεια, που θα εξαπλωνόταν παντού.
Στην Ένωση την άλλη την Ευρωπαϊκή, ήμασταν οι πρώτοι που την κολλήσαμε και μάλιστα σε βαριά μορφή.
Με την "Κρίση" τα δώρα κόπηκαν.
Και εμείς που πλέον μόνο με τα δώρα την βγάζαμε, κοιτάξαμε τα ταμεία της χώρας μας και ήταν ως δια μαγείας, όλα άδεια.
Σε αυτά τα μαγικά, που εξαφανίζονται τα λεφτά, κάποιοι από τους κατοίκους της χώρας μου, έχουν μεγάλο ταλέντο.Τύφλα να' χει ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ.
Μπροστά τους δεν πιάνει μία.
Τότε και μεις,σκεφτήκαμε να πάμε στους φίλους μας και να τους ζητήσουμε όχι δώρα, αλλά δάνειο.Και εκεί ήταν που οι φίλοι μας, μας έδειξαν το άλλο τους πρόσωπο.
Ένα πρόσωπο που ποτέ δεν το είχαμε δει ξανά.
Από φίλοι μας,ξαφνικά γίνανε σαν αυστηροί γονείς, που όταν δεν ήμασταν συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, και δεν είχαμε κάνει τα μαθήματα μας, μας τιμωρούσαν αυστηρά.
"Θα σου δίνω τα δάνεια που θες, αλλά με το σταγονόμετρο.
Και αν δεν κάνεις ό,τι ακριβώς σου λέμε, να ξέρεις ότι άλλο δάνειο, δεν έχει" μας είπαν.
Και για να είναι σίγουροι ότι κάνουμε αυτό που θέλουν, φτιάξανε μια ομάδα για να μας ελέγχει που εμείς στην χώρα μου την ονομάζουμε:Τροικανούς.
Οι Τροικανοί, είναι κάτι σαν επιθετικοί αρειανοί.
Μοιάζουν ως κακοί εισβολείς από έναν άλλο κόσμο.
Τον κόσμο της Ένωσης, που πια δεν τον νοιώθουμε δικό μας, αλλά μας μοιάζει σαν ένας μακρινός πλανήτης, που μέρα με την μέρα, ολοένα και απομακρύνεται.
Στα δελτία των ειδήσεων, ακούς τρομαχτικά πράγματα για τις επισκέψεις των Τροικανών, τις συνήθειες τους, τι είπαν,πότε μας μάλωσαν, αν και είδηση θα ήταν το να μην μας μαλώσουν, γιατί για κάποιο μυστήριο λόγο,όλα φαίνεται να τα κάνουμε λάθος.
Εγώ πολύ αγριεύομαι με αυτούς τους Τροικανούς και εύχομαι να μείνουν μακριά μου.
Αυτήν που φοβάμαι περισσότερο, είναι την αρχηγό τους, που την λένε Μέρκελ.
Η Μέρκελ είναι σαν την κακιά μάγισσα του παραμυθιού που μας κυνηγά να μας φυλακίσει και ποιος ξέρει τι άλλο θα μας κάνει μετά...
Την έχω ικανή ακόμη και να μας φάει ζωντανούς.
Παλιά κυκλοφορούσε η φήμη ότι ο λαός της χώρας μου είναι ατίθασος, ανυπάκουος και περήφανος, αλλά μάλλον θα ήταν μύθος.
"Live your myth in Greece" έλεγε η τελευταία τουριστική μας καμπάνια, τότε που ακόμα είχαμε δώρα, και μάλλον κάτι παραπάνω ξέρανε αυτοί που την δημιούργησαν.
Τώρα οι κάτοικοι της χώρας μου, μοιάζουν σαν τα πρεζάκια στα λεωφορεία που περιφέρονται και ζητιανεύουν για να πάρουν την δόση τους.
"Φιλαράκι έχεις κάνα ευρώ ;" πάνε και λένε συνέχεια στην 'Ενωση.
Η Ένωση έχει νευριάσει τόσο πλέον με μας, που όλο ζητάμε την δόση μας, και δεν κάνουμε καμία προσπάθεια απεξάρτησης, που θέλει να μας βάλει σε υποχρεωτική αποτοξίνωση.
Αν δεν συμμορφωθούμε, θα μας πετάξει, όπως μας απειλεί, από το σπίτι της Ένωσης.
Και τότε δεν θα έχουμε κανέναν πια να μας δώσει έστω και ένα μικρό δάνειο, κανέναν να μας βοηθήσει να πάρουμε την δόση μας.
Είμαστε δε, εξαρτημένοι σε τόσο μεγάλο βαθμό, που από το στερητικό σύνδρομο που θα ακολουθήσει, αν δεν πάρουμε την δόση μας, κινδυνεύουμε ακόμα και να πεθάνουμε.
Για αυτό κάποιοι από μας λένε, ότι πρέπει πάση θυσία να μείνουμε μέσα στην Ένωση, ακόμα και αν μας φέρεται με αυτόν τον τρόπο, γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Εγώ δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε και πολλά είναι αυτά που δεν καταλαβαίνω.
Αλλά και αυτά που νομίζω ότι ξέρω και καταλαβαίνω, τα κρατάω για τον εαυτό μου.
Στην χώρα μου κανείς δεν ακούει πραγματικά τι έχει να του πει ό άλλος.
Ο καθένας ακούει τις σκέψεις του.
Είμαστε διαρκώς σε έναν εσωτερικό διάλογο.
Ο καθένας με τον εαυτό του.
Στην χώρα μου είμαστε 10.000.000 κάτοικοι και έχουμε 10.000.000 διαφορετικές απόψεις, έτσι είναι αδύνατον να συνεννοηθούμε μεταξύ μας.
Τώρα που το σκέφτομαι δεν είμαι σίγουρη αν όντως είμαστε 10.000.000, μιας και στην τελευταία απογραφή που έγινε, πολλοί απο μας κρυβόντουσαν, για να μην μπορούν να τους σταμπάρουν, γιατί όλοι τους έχουν πολλά χρέη και καλό είναι να μην ξέρουν που ακριβώς θα τους βρουν, αυτοί που επιμένουν σώνει και καλά να τα εισπράξουν.
Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρη.
Ότι αυτό που θα μας ωφελούσε, είναι να γινόμασταν όλοι εμείς, οι κάτοικοι της χώρας μου, μια Ένωση από μόνοι μας.
Μη με παρεξηγήσετε. Είμαι μικρή, ανόητη, κάνω πολλά λάθη και δε μπορώ να σκεφτώ όπως εσείς οι μεγάλοι.
|
